Δίαιτα

  Σοφία, πρέπει να κάνεις δίαιτα. Μου λέει η μάνα μου. Και έχει δίκιο.

Όπου και να σταθώ, όπου και να κοιταχτώ, όπου και να με κοιτάξουν θα πουν ότι χρειάζομαι δίαιτα. Μα θα το πω κι εγώ... Την χρειάζομαι! Όχι γιατί υπάρχει θέμα αισθητικής αλλά γιατί υπάρχει θέμα ρατσισμού!

Έστω κοινωνικό σύνολο και έστω εγώ μέρος αυτού. Εντάξει δεν ακολουθώ τα πρότυπα. Ποτέ μου δεν τα ακολουθούσα ούτως ή άλλως. Κοιτάζω τη δουλεία μου και προσπαθώ να επιβιώσω. Πλειοψηφία! Ακολουθεί τυφλά τα πρότυπα. Προπαγάνδα του δυτικού "αναπτυγμένου" πολιτισμού! Θάνατος! Της προσωπικότητας, των συναισθημάτων, του πνεύματος, της φιλίας, της πατρίδας, φυσικός. Και μετά πάλι από εκεί που ξεκινήσαμε. Χώμα!

Πίσω στο κοινωνικό σύνολο. Καταλαβαίνω ότι διαφέρω. Διαφέρω όμως με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργώ δυσφορία και γενικευμένη αντιπάθεια. Γεγονός που δεν προκαλείται μόνο από τον τρόπο που διαφέρω, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι διαφέρω. Είμαι αλλιώς δηλαδή. Πώς να το κάνουμε;

έστω επίπεδα ανθρώπινης σκέψεις που, είτε μας αρέσει το άκουσμα είτε όχι δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο. Κάποιοι έχουν Χ ερεθίσματα, άλλοι έχουν Υ.

Έτσι άλλος απλά θα σε πει χοντρό. Θέλει να σε πειράξει! Θέλει να σε πονέσει, θέλει να σε κατεβάσει επίπεδο. Δεν εκτιμά το δικό σου επίπεδο που δεν τον λες ηλίθιο! Δεν το κάνεις γιατί δεν πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι. Όντως δεν θα αλλάξει. Απόρριψη! Και από τις δύο πλευρές. Θλίψη και μιζέρια από τη μία. Φαινομενική ικανοποίηση από την άλλη, αλλά ταυτόχρονα εσωτερικό κενό.

Άλλος θα πει ότι δεν είσαι όπως θα έπρεπε. Και πως θα έπρεπε; Το λέει ο νόμος αυτό; Να το αναζητήσω στα περιοδικά μόδας ή στον ψυχαναλυτή μου; Και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις πως θα έπρεπε να είμαι εγώ; Μπέρδεμα! Άρνηση! Διχασμός! Λίγοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που πραγματικά θα μου πουν την αλήθεια χωρίς πρόθεση να σε στενοχωρήσουν. Και μπορεί να τους αποπέμπω κι αυτούς. Λάθος!

Λάθη.... καθημερινά, μικρά, μεγάλα, ζωής, από απόγνωση, από απειρία, από αγάπη. Και μετά μετανιώνω καθετί που έκανα. Μία προς μία κοιτάω τις κινήσεις μου και αναπολώ τις στιγμές που είχα την ευκαιρία και δεν την άρπαξα.

Αλλά ρατσισμός! Δεν έχει όρια! Είμαστε για τα πάντα ρατσιστές! Είναι στη φύση μας μάλλον. Είναι γραμμένο στο γενετικό υλικό να μην αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα και το οτιδήποτε αλλιώτικο να πεθαίνει.

Αλλά γιατί απορώ; Έτσι δεν γίνεται στη άγρια φύση; Όση αφήσαμε τέλος πάντων. Όσο ακολουθώ την ομάδα, όλα καλά. Όταν κάνω κάτι αλλιώς, παίρνω πόδι, μένω ε΄ξω από το σύνολο και πεθαίνω. Είτε ψυχικά αν είμαι άνθρωπος, είτε φυσικά αν είμαι οποιοδήποτε άλλο ζώο.
Ακούω τώρα το δείκτη των δευτερολέπτων και κοιτάω το ρολόι. Πέρασε η ώρα. Πάω γυμναστήριο μήπως και ποτέ μου ενταχθώ.