Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Αλλά έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κώχη τούτη τη μικρή σ΄ολη τη γη τη χάλασες.

I' m one of them

I' m one of them
Η εικόνα μιλαέι από μόνη της

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Διακοπές

Να λοιπόν που έφτασαν και οι διακοπές των Χριστουγέννων, για φοιτητές, μαθητές και καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπάιδευσης. Κάθομαι λοιπόν κι εγώ στο σπίτι και δεν έχω τι να κάνω. (έχεις διάβασμα αλλά μπααααα...) Οπότε αποφάσισα να πάω να βοηθήσω τον πατέρα μου στην επιχείρηση. Κάνω τα πάντα, δουλεύοντας κανονικό ωκτάωρο και για τρείς μέρες θα πάρω ούτε 100€. Αλλα θα φύγω γιατί πρέπει να διαβάσω μηπως τυχόν μια μέρα πάρω πτυχίο, για να έχω την δυνατότητα να παίρνω κάτι παραπάνω από 550€ το μήνα για να ζω αξιοπρεπώς. Αλλά για τον εαυτό μου έχω άλλα όνειρα. Θέλω να γίνω ηθοποιός (καλά είσαι στόκος; Πώς θα γίνεις ηθοποιός;) και μάλιστα να μετακομίσω μόνιμα στην Νέα Υόρκη. (το πολύ Sex and the City ευθύνεται γι' αυτή σου την κατάσταση) Αν όμως τελικά δεν καταφέρω να γίνω ηθοποιός θέλω να ασχοληθώ με τις δημόσιες σχέσεις και την προώθηση προϊόντων επάγγελμα το οποίο μου ταιριάζει απόλυτα πιστεύω.
Όμως (εδώ έρχεται το όμως) εγώ σπουδάζω στη Γεωπονική (ναι και δεν σου πέφτει και άσχημα) και αυτά είναι άσχετα με το πτυχίο που θα πάρω (αν και εφοσον και όταν διαβάσεις αλλιώς δεν σου λέω τι θα πάρεις).  Πιστέυω, λοιπόν, ότι παράλληλα με την σχολή μπορώ να κάνω κάποια μαθήματα από ιδιωτικό φορέα για να εισαχθώ στην επιστήμη, πλέον, του marketing. Ποιός όμως θα πληρώνει αυτό το φορέα που δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για σάλιο;
Αναρωτιέμαι γιατί από την αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ μ' αυτό και μπήκα στη γεωπονική. Καταλήγω στο ότι αυτή ήταν μία απόφοση την οποία δεν μου επέβαλε η οικογένεια και ο κοινωνικός περίγυρος άμεσα, αλλά εντελώς έμμεσα. Πότε δεν μου είπαν: "Μπες εκεί παιδάκι μου." αλλά με τα χρόνια μου πέρασαν την δική τους επιθυμία τόσο αριστοτεχνικά ώστε να νομίζω ότι είναι δική μου. Δεν το κάνουν από κακό. Αντιθέτως, από την αγάπη τουε θέλουν να σπουδάσω για να μην την βγάζω όλη μου τη ζωή με τρείς κι εξήντα. Αλλά σήμερα αναρωτήθηκα αν αξίζει τελικά να κάνεις κάτι για να βγάζεις χρήματα ή είναι καλύτερα να βγαζεις λιγότερα και να κάνεις κάτι που αγαπάς και που σου πάει;
Για μένα ισχύει το δεύτερο. Δεν παρατάω τη σχολή για κανένα λόγο γιατί αφού μπήκα στο χορό πρέπει να χορέψω. Σιγά σιγά όμως θα μαζεύω χρήματα για να μπορέσω μια μέρα να γραφτώ σε σεμινάρια να κάνω μια εισαγωγή στο marketing και τις δημόσιες σχέσεις και μετά όταν με το καλό τελειώσω (χαχαχαχα) δεν θα τρώω προκειμένου να μπορέσω να μετακομίσω στην Νέα Υόρκη και να ζήσω εκεί.... (μου κάνεις εντύπωση! τι αποφασιστικότητα είναι αυτή;)

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Η χώρα των θαυμάτων


Είσαι πιο μακριά απ’ όσο
 τα χέρια μου μπορούν να φτάσουν

Μακριά ακόμη κι απ’ τον
Ορίζοντα που τα μάτια μου ατενίζουν

Έχεις κλειστεί βαθιά
 στο γαλανό και το λευκό…

και στον απαλό ήχο ενός κύματος.
Δεν με αφήνεις να μπω,

σαν χτυπώ την βαριά, αόρατη
Πόρτα της ψυχής σου· μάλλον,

Την κλείδωσες καλά για να μην
Δουν και ίσως πάρουν λίγο

Από μια λάμψη, που μέσα σου κρύβεις
Στο πάνω και στο κάτω της ζάλης σου

Να που κοίταξα απ’ την κλειδαρότρυπα
και έκλεψα λιγάκι

Κι αυτό το πέταξες όμως
στην ακτή

Εκεί όμως βρέθηκε μαζί με τ’ άλλα
Άπειρα μικρά ή μεγάλα των ανθρώπων

Δεν ταίριαξε, δεν κόλλησε. Το πήραν,
το άλλαξαν, το έπαιξαν και το βαρέθηκαν.

Σε μια τρύπα το πέταξαν και
Για μια στιγμή είπα, είχες δίκιο που δεν τους άφηνες.

Αλλά την επόμενη είδα πως βρήκε το δρόμο του·
Το δρόμο το φανταστικό, τον ιδεατό.

Το δρόμο για τη
Χώρα των Θαυμάτων. 



Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Ομαδάρα σ' αγαπώ

Να 'μαι πάλι σήμερα....
Ακούω (εγώ και όοοοοοολη η περιοχή μου) τους γείτονες μου που βλέπουν μπάλα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πορώνονται τόσο πολύ; Τι το τόσο σημαντικό έχει μία ποδοσφαιρίκή όμάδα. Εγώ προσπαθώ να διαβάσω μετεωρολογία που γράφω αύριο αλλά μάταια. Ούτα να συγκεντρωθώ μπορώ ούτε και θέλω και είμαι και στενοχωρημένη. Ένα μήνα τώρα οργανώνω με τον κολλητό μου μια εκδρομή στα Ζαγοροχώρια και όλα έτοιμα και πληρωμένα μας περιμένουνε και η μάνα μου φωνάζει και λέει: "Δεν πας πουθενά!" Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ άσχημες στιγμές μ' αυτό που έπαθα την τελευταία εβδομάδα (αλλά μιλάμε για πολύ δύσκολες στιγμές) αλλά ήθελα να πάω. Ειδικά τώρα που νιώθω καλύτερα. Και δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά, πιστεύω στο μάτι και τη γρουσουζιά (και έχω πολλούς κατσικοπόδαρους στο μυαλό μου) και με γρουσούζεψαν που με βλέπανε χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να χαίρεται με την χαρά του άλλου; Να τον βλέπει ευτυχισμένο και αυτό να είναι το καλύτερο νέο, το επόμενο βήμα για το καλύτερο αύριο, η ικανοποίηση των ικανοποιήσεων. Σήμερα αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά. Σήμερα μόνο η μάνα μου χαίρεται με τη χαρά μου, και λυπάται με την λύπη μου. Ούτε καλλητή φίλη δεν έχω πια να της πω το πρόβλημά μου... Και έτσι θα είναι και στο μέλλον (όπως τα κόβω δηλαδή τα πράγματα άστα να πάνε), η μάνα θα νοιάζεται και κανένας άλλος. Αυτό το ατιολογώ, έτσι πρόχειρα δηλαδή, στο ότι οι δεν υπάρχει ουσιαστική αφοσίωση πια σε καμία διαπροσωπική σχέση (άρα τέλος οι διαπροσωπικές σχέσεις;;;). Αλλά και πάλι να μην μιλάμε σε κανέναν; Κατσέ και αναλογίσου πόσα πράγματα λες για τον εαυτό σου στους άλλους και πόσα σου λένε αυτοί. Να (ναι να έχω!) έχω απαιτήσεις από τις σχέσεις μου φιλικές ή ερωτικές αλλά αν κρατήσω λογαριασμό θα πάψω να έχω σχέσεις και θα επαληθευθει για ακόμη μία φορά το: "Όσο μπορείς" του Καβάφη.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.



Δεν λέω να μην μιλάμε σε κανέναν πια, αλλά όσο λέω τα εσώψυχά μου θέλω να μου λένε. Αλήθειες! Βαρέθηκα να ακούω κουτσομπολιά και ψέματα. Βαρέθηκα να ακούω δικαιολογίες και υπεκφυγές. Βαρέθηκα να λέω "εντάξει", "τελοσπάντων" και "ναι - ναι" συγκαταβατικά. Θέλω έναν άνθρωπο να μπορεί αν συζητήσει... (πολλά ζητάς!) Να πει για τον εαυτό του, τα προβλήματά του, τη ζωή του, την προσωπικότητά του, την δική του καθημερινότητα και την προσωπική του κοσμοθεωρία. Δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά της εσωτερικής αναζήτησης. (θα το κάψω απο την πολλή σκέψη) Αλλά μάλλον έχει για ακόμη μια φορά τραγικό δίκιο η φωνούλα μου. ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΑΩ. Αυτό ο δρόμος είναι ο δύσκολος, ο απάτητος. Είναι ο δρόμος της αληθινής αγάπης. Άρα κακώς αναρρωτιέμαι γιατί οι γείτονές μου αφιερώνονται σε μία ποδοσφαιρκή ομάδα. Γιατί φοβούνται να αγαπήσουν οτιδήποτε άλλο. Το αν θα αλλάξει ποτέ αυτό είναι άλλο θέμα. Για μένα όμως ίδια θα μείνω σ΄ολη μου τη ζωη. Άρα μόνη και δυστυχής γαιτί είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα, τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστος με το στανιό. (τώρα μπηκε και γκολ! ζούμε μοναδικές στιγμές ε;;; χαχαχα)

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Επεξήγηση

Όλοι έχουμε μια φωνούλα μέσα μας που όλο πετάγεται και διακόπτει τη ροή των σκέψεών μας (όλο άσχημα λόγια λες για μενα). Επειδη αυτή η φωνούλα με έχει κάνει τον άνθρωπο που είμαι σήμερα αποφάσησα να της κάνω δώρο ένα μεγάφωνο. Εμένα... (καζαντησα!) Ότι γράφω μάσε στην παρένθεση θα είναι αυτά που θα μου λέει η φωνούλα μου.
Τι ώρα είναι; Ηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη... Αρρωστή κοπέλα!! (Γ@μω το intenet που πεφτει!) Πρέπει να πάω αν κοιμηθώ.

First entry

Τι γράφουμε εδώ....;;
Δεν ξέρω. Όμως είχα μια ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Πέφτει και το internet γ@μώτο!!!
Στο θέμα μου όμως. Είχα, λοιπον, την ανάγκη να δημοσιεύσω ότι σήμερα είναι άλλη μία μέρα που δεν νιώθω καλά... Από υγεία ότι αρχίζω να αναρρώνω από μία βαριά μορφή λοιμώδους μονοπυρήνωσης σε συνδιασμό με τον αισχρό στρεπτόκοκκο που μου προκάλεσε φαρυγγίτιδα λαρυγγίτιδα και αμυγδαλίτιδα μαζί. Τέλειο ε; Για μιάμιση εβδομάδα κάθομαι σπίτι και πονάω αφόρητα. Πήρα τα πιο δυνατα παυσίιπονα και κόντεψα να χάσω το συκώτι και τα νεφρά μου. Ένας γιατρός είπε συγκεκριμένα: "Καλά μιλάμε για κωλοφαρδία. Άλλος ασθενής στη θέση σου θα είχε ήδη πεθάνει." Κι εγώ μετά από αυτό υποτίθεται ότι έπρεπε να χάρω;;;
Αλλά για να μην πολυλογώ δεν θα γράφω εδω για τα προβλήματα της σωματικής μου υγείας. Θα γράφω για τα προβλήματα της ψυχικής μου υγείας μπας και βρεθεί κανέας ομοιοπαθής χριστιανός σε τουτον εδώ το μάταιο κόσμο και μου πει ότι νιώθει προμόιως.
Αλλά πρώτα να συστηθώ όπως κάνουν όλοι οι σωστοί άνθρωποι.
Με λένε Σοφία και είμαι του '93. (κάντε πράξεις) Σπουδάζω γεωπόνος στο πανεπιστήμιο και βαθιά μέσα μου θέλω να γίνω ηθοποιός. (μα σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;) Πάσχω από συναισθηματική ανεπάρκεια. Αυτό το παθαίνουν όσοι το σκέφτονται πολύ. (μην το σκέφτεσαι πολύ!) Από εφάνιση καλά τα πάω, χωρίς να είναι μοντέλο δεν είμαι και για τα μπάζα... το βλέπουν κι άλλοι αυτό. (εεεεεε;;; το βλέπει κανείς;;;;) Η ανεπάρκεια οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορώ να βρώ ένα έμβιο ον να του διοχετεύσω την τρυφερότητά μου. Το γιατί;;; Αυτό θα είναι το ταξίδι της ζωής μου. Και η Ιθάκη μου θα είναι η απάντηση.