Η χώρα των θαυμάτων

Είσαι πιο μακριά απ’ όσο

 τα χέρια μου μπορούν να φτάσουν

Μακριά ακόμη κι απ’ τον

Ορίζοντα που τα μάτια μου ατενίζουν

Έχεις κλειστεί βαθιά

 στο γαλανό και το λευκό…

και στον απαλό ήχο ενός κύματος.

Δεν με αφήνεις να μπω,

σαν χτυπώ την βαριά, αόρατη

Πόρτα της ψυχής σου· μάλλον,

Την κλείδωσες καλά για να μην

Δουν και ίσως πάρουν λίγο

Από μια λάμψη, που μέσα σου κρύβεις

Στο πάνω και στο κάτω της ζάλης σου

Να που κοίταξα απ’ την κλειδαρότρυπα

και έκλεψα λιγάκι

Κι αυτό το πέταξες όμως

στην ακτή

Εκεί όμως βρέθηκε μαζί με τ’ άλλα

Άπειρα μικρά ή μεγάλα των ανθρώπων

Δεν ταίριαξε, δεν κόλλησε. Το πήραν,

το άλλαξαν, το έπαιξαν και το βαρέθηκαν.

Σε μια τρύπα το πέταξαν και

Για μια στιγμή είπα, είχες δίκιο που δεν τους άφηνες.

Αλλά την επόμενη είδα πως βρήκε το δρόμο του·

Το δρόμο το φανταστικό, τον ιδεατό.

Το δρόμο για τη

Χώρα των Θαυμάτων.