Ομαδάρα σ' αγαπώ

Να 'μαι πάλι σήμερα....
Ακούω (εγώ και όοοοοοολη η περιοχή μου) τους γείτονες μου που βλέπουν μπάλα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πορώνονται τόσο πολύ; Τι το τόσο σημαντικό έχει μία ποδοσφαιρίκή όμάδα. Εγώ προσπαθώ να διαβάσω μετεωρολογία που γράφω αύριο αλλά μάταια. Ούτα να συγκεντρωθώ μπορώ ούτε και θέλω και είμαι και στενοχωρημένη. Ένα μήνα τώρα οργανώνω με τον κολλητό μου μια εκδρομή στα Ζαγοροχώρια και όλα έτοιμα και πληρωμένα μας περιμένουνε και η μάνα μου φωνάζει και λέει: "Δεν πας πουθενά!" Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ άσχημες στιγμές μ' αυτό που έπαθα την τελευταία εβδομάδα (αλλά μιλάμε για πολύ δύσκολες στιγμές) αλλά ήθελα να πάω. Ειδικά τώρα που νιώθω καλύτερα. Και δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά, πιστεύω στο μάτι και τη γρουσουζιά (και έχω πολλούς κατσικοπόδαρους στο μυαλό μου) και με γρουσούζεψαν που με βλέπανε χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να χαίρεται με την χαρά του άλλου; Να τον βλέπει ευτυχισμένο και αυτό να είναι το καλύτερο νέο, το επόμενο βήμα για το καλύτερο αύριο, η ικανοποίηση των ικανοποιήσεων. Σήμερα αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά. Σήμερα μόνο η μάνα μου χαίρεται με τη χαρά μου, και λυπάται με την λύπη μου. Ούτε καλλητή φίλη δεν έχω πια να της πω το πρόβλημά μου... Και έτσι θα είναι και στο μέλλον (όπως τα κόβω δηλαδή τα πράγματα άστα να πάνε), η μάνα θα νοιάζεται και κανένας άλλος. Αυτό το ατιολογώ, έτσι πρόχειρα δηλαδή, στο ότι οι δεν υπάρχει ουσιαστική αφοσίωση πια σε καμία διαπροσωπική σχέση (άρα τέλος οι διαπροσωπικές σχέσεις;;;). Αλλά και πάλι να μην μιλάμε σε κανέναν; Κατσέ και αναλογίσου πόσα πράγματα λες για τον εαυτό σου στους άλλους και πόσα σου λένε αυτοί. Να (ναι να έχω!) έχω απαιτήσεις από τις σχέσεις μου φιλικές ή ερωτικές αλλά αν κρατήσω λογαριασμό θα πάψω να έχω σχέσεις και θα επαληθευθει για ακόμη μία φορά το: "Όσο μπορείς" του Καβάφη.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.


Δεν λέω να μην μιλάμε σε κανέναν πια, αλλά όσο λέω τα εσώψυχά μου θέλω να μου λένε. Αλήθειες! Βαρέθηκα να ακούω κουτσομπολιά και ψέματα. Βαρέθηκα να ακούω δικαιολογίες και υπεκφυγές. Βαρέθηκα να λέω "εντάξει", "τελοσπάντων" και "ναι - ναι" συγκαταβατικά. Θέλω έναν άνθρωπο να μπορεί αν συζητήσει... (πολλά ζητάς!) Να πει για τον εαυτό του, τα προβλήματά του, τη ζωή του, την προσωπικότητά του, την δική του καθημερινότητα και την προσωπική του κοσμοθεωρία. Δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά της εσωτερικής αναζήτησης. (θα το κάψω απο την πολλή σκέψη) Αλλά μάλλον έχει για ακόμη μια φορά τραγικό δίκιο η φωνούλα μου. ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΑΩ. Αυτό ο δρόμος είναι ο δύσκολος, ο απάτητος. Είναι ο δρόμος της αληθινής αγάπης. Άρα κακώς αναρρωτιέμαι γιατί οι γείτονές μου αφιερώνονται σε μία ποδοσφαιρκή ομάδα. Γιατί φοβούνται να αγαπήσουν οτιδήποτε άλλο. Το αν θα αλλάξει ποτέ αυτό είναι άλλο θέμα. Για μένα όμως ίδια θα μείνω σ΄ολη μου τη ζωη. Άρα μόνη και δυστυχής γαιτί είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα, τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστος με το στανιό. (τώρα μπηκε και γκολ! ζούμε μοναδικές στιγμές ε;;; χαχαχα)