Κενές Μέρες

Κενές Μέρες

 Σήμερα είναι μία απ' αυτές. Άδεια μέρα, χωρίς σκοπό και χωρίς νόημα. Έχουν τα πάντα απεργίες. Δεν δουλεύει τίποτα δημόσιο και όλος ο κόσμος, στην Αθήνα τουλάχιστόν, καταρρέι. Μόνο τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν και γεμίζουν την πόλη με καυσαέρια. Οι τυχεροί που έχουν μέσο θα πάνε στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο. Όλοι οι υπόλοιποι θα μιζεριάσουν στο σπίτι ή θα λιώσουν στον ποδαρόδρομο. Όυτε ταξί δεν έχει να πάρουν... (τι να το κάνεις και το ταξί που θα σε πάει ταξίδι σε όλη την Αθήνα για να γράψει το ταξίμετρο;;)

  Και να δεχθώ τις απεργίες, οι εργαζόμενοι ζήτανε καλύτερες συνθήκες εργασίας, περισσότερα χρήματα (που θα τα βρουν και οι άλλοι να τους τα δώσουν απορώ), και γενικότερα αλλαγές στο σύστημα. Κάποιοι όμως δεν θέλουν να απεργήσουν... Γιατί ίσως δεν πιστεύουν σ' αυτόν τον αγώνα. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν στον αγώνα της μάζας λες και η γνώμη της μειοψηφίας δεν λαμβάνεται υποψην. Το γεγονός ότι διαφωνούν με αυτόν τον αγώνα δεν πρέπει να είναι κατακριταίο, αντιθέτως θα έπερπε να είναι σεβαστό. Όταν ο εργαζόμενος απεργει δεν αμοίβεται και πληρώνει το κόστος του αγώνα του θυσιάζοντας ακόμα και το ελάχιστο ημερομίσθιό του. Κάποιοι όμως δεν τους παίρνει καθόλου να το θυσιάσουν κι αυτό. Δεν έχουν για τα βασικά και ουσιαστικά δεν ζουν, επιβιώνουν...

  Θα φέρω παράδειγμα τους καθηγητές που είναι η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Κάποιοι από αυτούς πήγανε σήμερα στο σχολείο που εργάζονται και δεν απεργούσαν γιατί το παιδί τους στο σπίτι πεινάει και δεν έχει να φάει, και βρήκαν το σχολείο τους σε κατάληψη. Μα πως είναι δυνατόν να θέλουν οι μαθητές των 13 χρονών να αγωνιστούν; Και ακόμη και αν έχουν το μυαλό να καταλάβουν περί τίνος αγώνα πρόκειται γιατί δεν δέχονται κι αυτοί να θύσιάσουν κάτι στο βωμό αυτού του αγώνα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η παρουσία τους στο μάθημα. Αλλά μάλλον είναι και αυτό υποκινούμενο από μία μάζα καθηγητών η οποία θέλει να απεργήσει , όχι τόσο για τον αγώνα, όσο για την βαρεμάρα που την διακατέχει και επειδή δεν θέλει να χάσει και το ημερομίσθιο, βάζει τους μαθητές που είναι κατα κύριο λόγο άβουλα ενεργούμενα να κάνουν κατάληψη οπότε να μην φανεί πουθενά η δική τους απουσιά.

  Έτσι όμως πληρώθηκαν για έργο που δεν παράχθηκε, και αυτό δεν γίνεται μία φορά μέσα στο χρόνο αλλά πολλές και σε πολλές υπησεσίες και πανεπιστήμια και σχολεία. Και αυτό συσσωρεύεται και οι μαθητές/ανθρωποι μένουν αμόρφωτοι, και βγαίνουν στην αγορά εργασίας και δεν μπορούν να ανταποκριθούν, και μένουν άνεργοι και να τα ποσοστά ανεργίας που εκτινάσσονται στα ύψη. Και να οι αγανακτισμένοι , και να οι πεινασμένοι, και να η μετανάστευση και να οι κοινωνικές εκπτώσεις, να τα κοινωνικά προβλήματα, αν ο εθνικός μας αποπροσανατολισμός και να η εθνική μας αποτυχία.

 Όλα αυτά μπορεί και να ξεκίνησαν από μια μέρα σαν κι αυτή. Μια κενή μερα. Αλλά τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε; Πορεία και διαδήλωση ή δουλειά και αφοσίωση;

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ κα. Μ.

Ε-Ε-Έρχεται... Και ναι λοιπόν, είνα πλέον γεγονός. Η κα. Μ θα επισκευθεί μία τριτοκοσμική χώρα. Θα πάει στο Κάπου που, όπως λένε, ζει γιατί εκείνη δεν έχει γυρίσει ακόμα τον αντίχειρά της να δέιξει προς το καλογυαλισμένο πάτωμα με την πανάκριβη μοκέτα του γραφείου της. Να πεις ότι δεν ισχύει; Μάλλον έτσι θα είναι.

 Η κα. Μ. είναι ο σύγχρονος δικτάτορας. Αυτό ο δικτάτορας που συνάνθρωποί μας ενθρόνησαν για να  κυριαρχήσει στον γεωγραφικό σχηματισμό που λέγεται Ευρώπη, και διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις της εξαιρετικά, γι' αυτούς που την τοποθέτησαν. Κάνει τα πάντα βάσει σχεδίου. Όπως ο Χίτλερ είχε ένα μεγάλο χάρτη και έβαζε πινέζες στα κατεκτημένα - κατεχόμενα, έτσι κι αυτή. Και ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε αλλά δεν τους είπε όλα του τα σχέδια, ούτε λογοδότησε και ποτέ σε κανέναν για τα αποτελέσματα. Η κα. Μ. υποτίθεται πως δίνει και κάπου το λογοριασμό, κάπου γίνεται μια σούμα τελος πάντων. Αλλό πάλι αν αυτή η σούμα γίνεται με γερμανικό κομπιουτεράκι Siemens.

 Άραγε, η κα. Μ. αντιμετωπίζει το Κάπου, αυτό στο οποίο έρχεται στις 9/10/12, όπως Αυτό αντιμετωπίζει την Σομαλία λόγου χάρη; Πιθανότατα ναι... ¨Ετσι κι αλλιώς ήμασταν από πάντα υποδεέστεροι. Ημάσταν η άρθρωση που απορροφούσε τους ανατολικούς κραδασμούς. Θα πάω λίγο μακρυά λέγοντας ότι αν δεν ήμασταν εδώ με φρόνημα και σθένος την ώρα που έπρεπε όλη η Ευρώπη θα ήταν μια μικρή Περσία. Και καλά οι Πέρσες και οι Αρχαίοι μας. Τι να πω για την Τουρκία. Αν και πάλι δεν γινόταν, εμπνευσμέη από εμας η επανάσταση, τότε οι προπαπούδες της κα. Μ. θα ήταν χανουμάκια στα χαρέμια της Ανατολής... Αλλά τι νόημα έχουν οι υποθετικοί λόγοι τώρα που η κα. Μ. κυβερνάει και όλα βαίνουν καλώς - γι' αυτήν-.

 Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ, τι οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Τι μας έκανε να φοβόμαστε τόσο πολύ τον ερχομό της κα. Μ.; Ποια είναι δηλαδή; Η μεγάλη μαμά που γυρίζει στο σπίτι και βρίσκει τα σπασμένα της θυγατέρας; Και γιατί όλο μας μαλώνει και μας κάνει ντα-ντα. Άλλες μαμάδες, όταν οι κόρες κάνουν χοντράδες, τις διωχνουν από το σπίτι. Γιατι λοιπόν η κα. Μ. δεν μας πετάει εκτός της οικογενειακής Ευρώπης. Να βρούμε κι εμείς το δρόμο μας βρε αδερφέ... Κανείς δεν χάθηκε, και θα χαθούμε εμείς. Αντιθέτως, θα γλιτώσουμε και από την γκρίνια, αυτό το ακατάπαυστο μπίρι μπίρι των Μέσων, και θα βρούμε την ελευθερία μας. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".

 Διαφορετικά, μια και δυό και τρεις και όλες οι ζωές στη δουλεία, στην αναλευθερία, στο σκυμμένο καφάλι, στο "εντάξει μαμά...", στο όλα θα φτιάξουν. Δεν λέω φιλέ μου - κάτοικε του Κάπου που βλαστημάς, που θα έρθει η κα. Μ., όχι γιατί θα σε κάνει ντα-ντα αλλά γιατί θα σου κλείσουν το κέντρο για να περάσει η χάρη της, και πως θα πας στη δουλειά - να ελπίζεις. Αλλά να στρβώσεις και να το δείξεις και να επιχειρηματολογίσεις και μιας κι έρχεται να της πεις ευχαριστω για την βοήθειά της, να της δώσεις δώρο μια φέτα Ηπείρου, μιά πατάτα Νάξου, ένα κρόκο Κοζάνης, ένα κουτί χαλβά Φαρσάλων με ένα φιλάκι στο μάγουλο και να την στείλεις πίσω στην πατρίδα της.

 Μπορούμε να έχουμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς αυτές να είναι "Πέσε το χρήμα γιατί αλλιώς κάηκες!!!".

 Πώς όμως εγώ κι εσύ από το γραφείο μας θα το πούμε αυτό; Πώς θα το στηρίξουμε κι αυτό στο πολιτικό πυργάκι από τράπουλόχαρτα, που έχουν φτιάξει; Μόνο ένα "φου!" θέλει για να πέσει...

 

Ε-Ε-Έρχεται... Και ναι λοιπόν, είνα πλέον γεγονός. Η κα. Μέρκελ θα επισκευθεί μία τριτοκοσμική χώρα. Θα έρθει στην Ελλάδα που, όπως λένε, ζει γιατί εκείνη δεν έχει γυρίσει ακόμα τον αντίχειρά της να δέιξει προς το καλογυαλισμένο πάτωμα με την πανάκριβη μοκέτα του γραφείου της. Να πεις ότι δεν ισχύει; Μάλλον έτσι θα είναι.

Προεκλογική Περίοδος

Προεκλογική περίοδος

10 λόγοι που μας αρέσει κι άλλοι τόσοι που δεν την παλεύουμε...

Αθήνα Ιούνιος 2012. Όλοι ζούμε αυτόν τον αναβρασμό της προεκλογικής περιόδου (περίοδος=υστερία+νεύρα) για δεύτερη φορά και κοσμογονικά γεγονότα συμπληρώνονται στην ιστορία που γράφεται καθημερινά. Για κάποια χαιρόμαστε, άλλα μας κάνουν να θέλουμε να φύγουμε μακριά. Εδώ είναι 20 λόγοι που έχουν προέλθει από την εμπειρία της καθημερινότητας στο μεγάλο αυτό σχολείο που λέγεται: Η Αθήνα πριν τις εκλογές.

Γιατί μας αρέσει:

1. Λειτουγρούν οι συγκοινωνίες!! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ξαφνικά βλέπεις τακτικά δρομολόγια λεωφορείων και τρόλεϊ, που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα αργούσαν ώρες και ώρες.
2. Υπάρχει αστυνόμευση. Νιώθεις μια υποτυπώδη "ασφάλεια". Βλέπεις ότι αν συμβεί κάτι κάποιος θα σε σώσει.
3. Υπάρχουν χαμογελαστοί άνθρωποι στο δρόμο γεμάτοι με ελπίδες για το μέλλον που θα σου πουν καλημέρα. (Για να σου δώσουν φυλλάδιο κόμματος βέβαια, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα αγάπης προς τον συνάνθρωπο και αν το υιοθετούσαμε και για τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου θα ήταν υπέροχα.)
4.  Ξαφνικά γεμίζει η πόλη με δωρεάν εφημερίδες που γράφουν μέσα πολιτικές απόψεις και νέα συνθήματα γεγονός που μας κάνει περήφανους αφού μπορούμε να γεμίσουμε εποικοδομητικά τον νεκρό χρόνο στο λεωφορείο, στο μετρό ή στο μπάνιο. (Συμβουλή προερχόμενη από προσωπική εμπειρία: μην διαβάζεται στο δρόμο γιατί κουτουλάτε σε κολώνες και σας πατάνε αμάξια, μηχανές και λεωφορεία κι αν ζήσετε σας βρίζουν κι από πάνω!)
5. Είναι η ώρα να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με τους γείτονες, αφού όλοι μιλούν για το ίδιο θέμα ας συμμετέχουμε κι εμείς με την δική μας άποψη, δημιουργώντας, στην γειτονιά του ο καθένας, μια ευχάριστη ατμόσφαιρα γόνιμης συζήτησης και προβληματισμού.
6. Γίνονται και σοβαρές συζητήσεις στην τηλεόραση (παραβλέποντας τα έκτροπα από κάθε πλευρά) που δίνουν το έναυσμα γα ενδοσκόπηση και αναζήτηση του σωστού και του δικαίου.
7. Έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και το διαφορετικό, που ίσως να μην το είχαμε ξανακούσει. Να βγάλουμε τις παρωπίδες και τις ωτοασπίδες και να γίνουμε για μια φορά διαλλακτικοί ακούγοντας την γνώμη του άλλου χωρίς να πεταγόμαστε κάθε τόσο... (Πετάγοντας ταυτόχρονα και την μπαρούφα μας.)
8. Μας δίνεται η ευκαιρία οι επιλογές μας να γράψουν ιστορία και να αλλάξουμε τον κόσμο μας και την καθημερινότητά μας. (Το εκμεταλλευόμαστε όμως όπως πρέπει;)
9. Είναι η ώρα της αισιοδοξίας παρόλο που πολλοί δεν το βλέπουν. Η μαγκιά είναι στο απόλυτο σκοτάδι να βλέπουμε και το ελάχιστο φως, να εντοπίζουμε από που προέρχεται και να το ακολουθούμε. 
10. Τώρα είναι η στιγμή που παύουμε να εθελοτυφλούμε στα πραγματικά προβλήματα, η στιγμή που κοιτάμε τη ζωή στα μάτια (που μας χαμογελάει χαιρέκακα...) και της χαμογελάμε κι εμείς, αφού τώρα είναι η στιγμή να πάρουμε την οριστική απόφαση που θα μας πάει ένα βήμα πιο μπροστά.

Γιατί δεν μας αρέσει:

1. Υπάρχει μιά ανεξήγητη εμπιστοσύνη στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία είναι εκτελεστικά όργανα με συγκεκριμένες πολιτικές κατευθύνσεις και τα οποία ταυτόχρονα δίνουν το χώρο για όλα αυτά τα θλιβερά επικοινωνιακά σόου.
2. Η κατάσταση πολλές φορές εκτρέπεται και η κάθε πλευρά προβαίνει σε βιαιότητες ενώ παράλληλα χωρίς λόγω αγγίζονται τα άκρα και ξεπερνιούνται τα όρια.
3. Φανερώνεται το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του Ελληνικού Λαού που δεν καταλαβαίνει ότι πέφτει θύμα στεγνής προπαγάνδας, η οποία είναι πλήρως κατευθυνόμενη από τους σκηνοθέτες αυτής της τραγωδίας.
4. Καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα κυβερνιόμαστε από πολιτικάντηδες, δημαγωγούς και άβουλα ενεργούμενα τα οποία με την πρώτη ευκαιρία θα μετατρέψουν το πολίτευμα της χώρας σε τυραννία ή χούντα και θα συμπεριφέρονται σαν τάγματα κατοχής.
5. Διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, ελευθερία έκφρασης των απόψεων και γενικώς ελευθερία αφού η λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχει γίνει το γλυκό συννεφάκι που πουλούσε για χρόνια αλλά διαλύθηκε και προσγειωθήκαμε (απότομα θα έλεγα) στη σκληρή πραγματικότητα.
6. Απογοητευόμαστε από το γεγονός ότι η αρχικαπιταλιστές, τα μεγάλα κεφάλαια και αυτόι που πίνουν το αίμα του απλού καθημερινου ανθρώπου με το μπουρί της σόμπας (όχι ότι χρειάστηκε να έχουν σόμπα στο σπίτι τους ποτέ... έρρεε άφθονο το πετρέλαιο στα καλοριφέρ τους!) έγιναν ξαφνικά αριστεροί με νεοφιλελεύθερη πολιτική άποψη η οποία σαφώς συμπεριλαμβάνει και το δικό μας μέλλον.
7. Βλέπουμε και φασίστες - εθνικιστές - πολεμιστές αλλά και μεγαλόστομους αυριάνους κυβερνήτες που ενδιαφέρονται (βασικά) για το μικροκομματικό τους συμφέρον και όχι το εθνικό συμφέρον της χώρας.
8. Κατανοούμε το δουλοπάροικο χαρακτήρα που έχουμε ως χώρα από τους αρχαίους χρόνους (ξεχνώντας βέβαια τους πάλαι ποτέ φιλοσόφους και επιστήμονες της πραγματικής Αρχαίας Ελλάδας και όχι το μπάσταρδο περσικοτουρκιό κράμμα που είμαστε τώρα με ξεχασμένο παρελθόν και ανύπαρκτο μέλλον) και ότι τώρα δεν είμαστε τίποτα άλλο εκτός από ένα, κατά δήλωση, "θλιβερό προτεκτοράτο" της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.
9. Καλούμαστε να διαλέξουμε στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. (Αλλά ποτέ δεν ρώτησε κανένας τον ποιητή της παροιμίας αυτης πώς έφτασε τελικά σε μέρος της γης με τους παραπάνω γεωμορφολογικούς σχηματισμούς. Όχι να μας πει δηλαδή πως πήγε για να φύγουμε γυρίζοντας από τον ίδιο δρόμο.)
10. "Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία."                                                                                                                   Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ. )

Αλλά να μην απογοητευόμαστε γιατί πάντα υπάρχει, μια ελπίδα που περιμένει υπομονετικά να την βρούμε, μια φωτιά που περιμένει να την ανάψουμε, μια καινούρια μέρα που περιμένει να την αντικρίσουμε, μια Ανάσταση που δεν θα γίνει το Πάσχα, μια Ελλάδα με πρόσωπο που ποτέ δεν γνωρίσαμε...

Διακοπές

Να λοιπόν που έφτασαν και οι διακοπές των Χριστουγέννων, για φοιτητές, μαθητές και καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπάιδευσης. Κάθομαι λοιπόν κι εγώ στο σπίτι και δεν έχω τι να κάνω. (έχεις διάβασμα αλλά μπααααα...) Οπότε αποφάσισα να πάω να βοηθήσω τον πατέρα μου στην επιχείρηση. Κάνω τα πάντα, δουλεύοντας κανονικό ωκτάωρο και για τρείς μέρες θα πάρω ούτε 100€. Αλλα θα φύγω γιατί πρέπει να διαβάσω μηπως τυχόν μια μέρα πάρω πτυχίο, για να έχω την δυνατότητα να παίρνω κάτι παραπάνω από 550€ το μήνα για να ζω αξιοπρεπώς. Αλλά για τον εαυτό μου έχω άλλα όνειρα. Θέλω να γίνω ηθοποιός (καλά είσαι στόκος; Πώς θα γίνεις ηθοποιός;) και μάλιστα να μετακομίσω μόνιμα στην Νέα Υόρκη. (το πολύ Sex and the City ευθύνεται γι' αυτή σου την κατάσταση) Αν όμως τελικά δεν καταφέρω να γίνω ηθοποιός θέλω να ασχοληθώ με τις δημόσιες σχέσεις και την προώθηση προϊόντων επάγγελμα το οποίο μου ταιριάζει απόλυτα πιστεύω.
Όμως (εδώ έρχεται το όμως) εγώ σπουδάζω στη Γεωπονική (ναι και δεν σου πέφτει και άσχημα) και αυτά είναι άσχετα με το πτυχίο που θα πάρω (αν και εφοσον και όταν διαβάσεις αλλιώς δεν σου λέω τι θα πάρεις).  Πιστέυω, λοιπόν, ότι παράλληλα με την σχολή μπορώ να κάνω κάποια μαθήματα από ιδιωτικό φορέα για να εισαχθώ στην επιστήμη, πλέον, του marketing. Ποιός όμως θα πληρώνει αυτό το φορέα που δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για σάλιο;
Αναρωτιέμαι γιατί από την αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ μ' αυτό και μπήκα στη γεωπονική. Καταλήγω στο ότι αυτή ήταν μία απόφοση την οποία δεν μου επέβαλε η οικογένεια και ο κοινωνικός περίγυρος άμεσα, αλλά εντελώς έμμεσα. Πότε δεν μου είπαν: "Μπες εκεί παιδάκι μου." αλλά με τα χρόνια μου πέρασαν την δική τους επιθυμία τόσο αριστοτεχνικά ώστε να νομίζω ότι είναι δική μου. Δεν το κάνουν από κακό. Αντιθέτως, από την αγάπη τουε θέλουν να σπουδάσω για να μην την βγάζω όλη μου τη ζωή με τρείς κι εξήντα. Αλλά σήμερα αναρωτήθηκα αν αξίζει τελικά να κάνεις κάτι για να βγάζεις χρήματα ή είναι καλύτερα να βγαζεις λιγότερα και να κάνεις κάτι που αγαπάς και που σου πάει;
Για μένα ισχύει το δεύτερο. Δεν παρατάω τη σχολή για κανένα λόγο γιατί αφού μπήκα στο χορό πρέπει να χορέψω. Σιγά σιγά όμως θα μαζεύω χρήματα για να μπορέσω μια μέρα να γραφτώ σε σεμινάρια να κάνω μια εισαγωγή στο marketing και τις δημόσιες σχέσεις και μετά όταν με το καλό τελειώσω (χαχαχαχα) δεν θα τρώω προκειμένου να μπορέσω να μετακομίσω στην Νέα Υόρκη και να ζήσω εκεί.... (μου κάνεις εντύπωση! τι αποφασιστικότητα είναι αυτή;)

Η χώρα των θαυμάτων

Είσαι πιο μακριά απ’ όσο

 τα χέρια μου μπορούν να φτάσουν

Μακριά ακόμη κι απ’ τον

Ορίζοντα που τα μάτια μου ατενίζουν

Έχεις κλειστεί βαθιά

 στο γαλανό και το λευκό…

και στον απαλό ήχο ενός κύματος.

Δεν με αφήνεις να μπω,

σαν χτυπώ την βαριά, αόρατη

Πόρτα της ψυχής σου· μάλλον,

Την κλείδωσες καλά για να μην

Δουν και ίσως πάρουν λίγο

Από μια λάμψη, που μέσα σου κρύβεις

Στο πάνω και στο κάτω της ζάλης σου

Να που κοίταξα απ’ την κλειδαρότρυπα

και έκλεψα λιγάκι

Κι αυτό το πέταξες όμως

στην ακτή

Εκεί όμως βρέθηκε μαζί με τ’ άλλα

Άπειρα μικρά ή μεγάλα των ανθρώπων

Δεν ταίριαξε, δεν κόλλησε. Το πήραν,

το άλλαξαν, το έπαιξαν και το βαρέθηκαν.

Σε μια τρύπα το πέταξαν και

Για μια στιγμή είπα, είχες δίκιο που δεν τους άφηνες.

Αλλά την επόμενη είδα πως βρήκε το δρόμο του·

Το δρόμο το φανταστικό, τον ιδεατό.

Το δρόμο για τη

Χώρα των Θαυμάτων. 

Ομαδάρα σ' αγαπώ

Να 'μαι πάλι σήμερα....
Ακούω (εγώ και όοοοοοολη η περιοχή μου) τους γείτονες μου που βλέπουν μπάλα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πορώνονται τόσο πολύ; Τι το τόσο σημαντικό έχει μία ποδοσφαιρίκή όμάδα. Εγώ προσπαθώ να διαβάσω μετεωρολογία που γράφω αύριο αλλά μάταια. Ούτα να συγκεντρωθώ μπορώ ούτε και θέλω και είμαι και στενοχωρημένη. Ένα μήνα τώρα οργανώνω με τον κολλητό μου μια εκδρομή στα Ζαγοροχώρια και όλα έτοιμα και πληρωμένα μας περιμένουνε και η μάνα μου φωνάζει και λέει: "Δεν πας πουθενά!" Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ άσχημες στιγμές μ' αυτό που έπαθα την τελευταία εβδομάδα (αλλά μιλάμε για πολύ δύσκολες στιγμές) αλλά ήθελα να πάω. Ειδικά τώρα που νιώθω καλύτερα. Και δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά, πιστεύω στο μάτι και τη γρουσουζιά (και έχω πολλούς κατσικοπόδαρους στο μυαλό μου) και με γρουσούζεψαν που με βλέπανε χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να χαίρεται με την χαρά του άλλου; Να τον βλέπει ευτυχισμένο και αυτό να είναι το καλύτερο νέο, το επόμενο βήμα για το καλύτερο αύριο, η ικανοποίηση των ικανοποιήσεων. Σήμερα αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά. Σήμερα μόνο η μάνα μου χαίρεται με τη χαρά μου, και λυπάται με την λύπη μου. Ούτε καλλητή φίλη δεν έχω πια να της πω το πρόβλημά μου... Και έτσι θα είναι και στο μέλλον (όπως τα κόβω δηλαδή τα πράγματα άστα να πάνε), η μάνα θα νοιάζεται και κανένας άλλος. Αυτό το ατιολογώ, έτσι πρόχειρα δηλαδή, στο ότι οι δεν υπάρχει ουσιαστική αφοσίωση πια σε καμία διαπροσωπική σχέση (άρα τέλος οι διαπροσωπικές σχέσεις;;;). Αλλά και πάλι να μην μιλάμε σε κανέναν; Κατσέ και αναλογίσου πόσα πράγματα λες για τον εαυτό σου στους άλλους και πόσα σου λένε αυτοί. Να (ναι να έχω!) έχω απαιτήσεις από τις σχέσεις μου φιλικές ή ερωτικές αλλά αν κρατήσω λογαριασμό θα πάψω να έχω σχέσεις και θα επαληθευθει για ακόμη μία φορά το: "Όσο μπορείς" του Καβάφη.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.


Δεν λέω να μην μιλάμε σε κανέναν πια, αλλά όσο λέω τα εσώψυχά μου θέλω να μου λένε. Αλήθειες! Βαρέθηκα να ακούω κουτσομπολιά και ψέματα. Βαρέθηκα να ακούω δικαιολογίες και υπεκφυγές. Βαρέθηκα να λέω "εντάξει", "τελοσπάντων" και "ναι - ναι" συγκαταβατικά. Θέλω έναν άνθρωπο να μπορεί αν συζητήσει... (πολλά ζητάς!) Να πει για τον εαυτό του, τα προβλήματά του, τη ζωή του, την προσωπικότητά του, την δική του καθημερινότητα και την προσωπική του κοσμοθεωρία. Δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά της εσωτερικής αναζήτησης. (θα το κάψω απο την πολλή σκέψη) Αλλά μάλλον έχει για ακόμη μια φορά τραγικό δίκιο η φωνούλα μου. ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΑΩ. Αυτό ο δρόμος είναι ο δύσκολος, ο απάτητος. Είναι ο δρόμος της αληθινής αγάπης. Άρα κακώς αναρρωτιέμαι γιατί οι γείτονές μου αφιερώνονται σε μία ποδοσφαιρκή ομάδα. Γιατί φοβούνται να αγαπήσουν οτιδήποτε άλλο. Το αν θα αλλάξει ποτέ αυτό είναι άλλο θέμα. Για μένα όμως ίδια θα μείνω σ΄ολη μου τη ζωη. Άρα μόνη και δυστυχής γαιτί είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα, τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστος με το στανιό. (τώρα μπηκε και γκολ! ζούμε μοναδικές στιγμές ε;;; χαχαχα)

Επεξήγηση

Όλοι έχουμε μια φωνούλα μέσα μας που όλο πετάγεται και διακόπτει τη ροή των σκέψεών μας (όλο άσχημα λόγια λες για μενα). Επειδη αυτή η φωνούλα με έχει κάνει τον άνθρωπο που είμαι σήμερα αποφάσησα να της κάνω δώρο ένα μεγάφωνο. Εμένα... (καζαντησα!) Ότι γράφω μάσε στην παρένθεση θα είναι αυτά που θα μου λέει η φωνούλα μου.
Τι ώρα είναι; Ηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη... Αρρωστή κοπέλα!! (Γ@μω το intenet που πεφτει!) Πρέπει να πάω αν κοιμηθώ.